สวัสดีค่ะ
ความงงงวยนี่มันเกิดขึ้นได้ทุกสถานที่ทุกเวลาเลยนะค่ะ ไม่เว้นที่คิววินมอเตอร์ไซด์
รถเมล์แถวบ้านลำดวนน๊าน นาน กว่าจะผ่านมาสักคัน วันนี้ถ้าไม่ซิ่งมอเตอร์ไซด์สงสัยไม่ทันแน่ เมื่อไปที่คิวใส่หมวกกันน๊อกเรียบร้อย นั่งเรียบร้อย น้องคนขับหันมาบอกลำดวนว่า เจ๊ไม่ต้องหว่ง ไม่สายแน่ ผมรับรอง น้องคนขับ หันไปบอกเพื่อนว่า let's go!!! ไอ้น้องคันข้างๆก็บึ่งออกไปพร้อมกับคันของลำดวนอย่างรวดเร็ว
เมื่อลำดวนเข้ามาถึงประตูตึกลุงยามถามว่า หนูไม่คิดจะหวีผมมาทำงานสักหน่อยเหรอครับ
คุณลุงขา ขาหนูยังขาสั่นไม่หายเลยค่ะ จะเอามือที่ไหนไปหวีผมละค่ะ ผมชี้ตั้งทั้งหัวด้วยความเร็วลม และความแรงของรถ
ตายแล้วแม่เจ้าประคุณเอ๊ยเห็นตัวเองในลิฟยังตกใจเลยค่ะ สงสัยต้องไปยืมหวีคุณลุงยามเสียแล้วหละค่ะ
เฮ้อ
ลำดวน
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น